Het gemis van de stilte #Karslruhe

In alle mooie ontmoetingen, indrukwekkende verhalen, uitbundige vieringen en inhoudelijke stukken merk ik steeds meer dat ik ook iets mis in de volheid van deze Assemblee. Ik mis de stilte. Ik verlang naar een plek om even niets meer binnen te hoeven laten. Naar tijd en ruimte om wat er gebeurt en gezegd wordt te laten resoneren.

Ik merk dat ik het nodig heb om in te keren, zodat ik mezelf niet voorbij loop en ik innerlijk toe kom bezinning en rust. Gek eigenlijk dat er op dit grote terrein geen stilteplek is. Een plek waar je gewoon een tijdje  kunt zitten. Waar je even niets hoeft te vinden van wat er klinkt. Een moment om niet ‘aan’ te staan. Een plaats van gebed, van contemplatie. De gelegenheid om in stilte een kaarsje aan te steken misschien.

Verbonden blijven met jezelf en met God

Het verbaast me. Juist als religieuze leiders en spirituele mensen weten we van het belang van stilte en inkeer. En natuurlijk, we willen de kans om elkaar te ontmoeten volop benutten. Maar zou niet juist hier ook de rust moeten zijn om verbonden te blijven met ons diepste zelf en met God?

Eén van de meest indrukwekkende contactmomenten deze week deelde ik met een vrouw uit Peru. Zij spreekt alleen Spaans en ik spreek geen Spaans. Tijdens een gezamenlijke bijeenkomst werd alles vertaald. Na afloop vertrok de vertaler en bleven wij achter. En in plaats van met gebrekkige woorden te proberen om te communiceren, zaten we daar gewoon bij elkaar. Ik dacht aan alles water in dat voorgaande uur gedeeld was tussen ons. We keken elkaar aan en op een zeker moment pakte zij mijn hand. Zo bleven we een tijdje zitten. Een indrukwekkend moment van verbondenheid dat dieper ging dan al die woorden.

Even niet aan staan

Die middag sloten we af met een middaggebed uit de Oriëntaals-Orthodoxe traditie. Ik kon het grootste gedeelte niet verstaan en dat ontsloeg me van de inspanning alles woordelijk te willen volgen. Ik kon me overgeven aan de intentie die ook zonder woorden voelbaar was. Aan de sfeer. Aan de muziek, die me zeker aan het slot van de viering tot tranen toe raakte. Bewust was ik even wat apart gaan zitten. En tegelijk voelde ik juist daardoor de verbondenheid weer. Omdat ik even niets hoefde te zeggen, niet extravert hoefde te zijn. Maar thuis kon zijn bij mezelf en bij God.

Net als in het gewone leven, kunnen we ook hier niet zonder die momenten. En de ervaring hier geeft mij een extra impuls om ook straks thuis die ruimte te blijven zoeken en te beschermen. Zonder contemplatie en inkeer raken we onszelf kwijt. En dan kunnen we onszelf ook niet meer geven aan de ander. En dat is zonde, juist omdat het leven zo rijk is wanneer je kunt delen zonder je eigenheid te verliezen.

NB Wie iets van de bijzondere sfeer van dit avondgebed wil proeven, het is (net als de andere vieringen) te vinden op You Tube: https://www.youtube.com/watch?v=LlUXBYx1dUU
De muziek die mij raakt klinkt aan het eind, ongeveer vanaf minuut 36.