United in Christ, zegen en opdracht #Terugblik Karlsruhe

Na tien dagen ondergedompeld te zijn geweest in de sfeer van de Assemblee is het wel weer even wennen in Nederland.

Opeens is het niet meer gewoon om iedereen die je tegenkomt te groeten. Laat staan om in elke rij waarin je staat een praatje aan te knopen, dat voor je het weet leidt tot een inhoudelijk gesprek in wederzijds respect. En wat is het straatbeeld saai zonder al die mensen in de meest bijzondere religieuze kleding.

Vieringen hoogtepunt

Ik mis vooral ook de viering aan het begin van de dag. De rijkdom van de liturgie en zoveel prachtige liederen in al die talen en muziekstijlen. Gisteren ‘zongen’ we zelfs met elkaar geluidloos in gebarentaal. Dat was één van de dingen die me raakten trouwens. Zoals vele gesproken talen kreeg ook de gebarentaal hier een plek in de vieringen. Niet als ondertiteling van wat hardop gezegd werd, maar als volwaardige taal.

Sowieso vormden de vieringen een hoogtepunt. Ik koester het boek dat we uitgereikt kregen met alle liturgische teksten en liederen. De treffende titel ervan luidt: Oasis of Peace.

Gelukkig zijn als deze liederen vrij te gebruiken. In Gouda en Ermelo kunnen mijn gemeentes vast gaan oefenen op hun Hawaiaans en Xhosa 😉

En ook andere gemeentes in het land nodig ik uit om de teksten en liederen van deze Assemblee te bekijken en er iets van mee te nemen in de kerkdiensten. De bundel is hier te downloaden: https://www.oikoumene.org/sites/default/files/2022-08/Oasis-of-Peace_WEB_Pages%20MedRes.pdf

Aan Nederlandse vertalingen van een aantal liederen gaat ook gewerkt worden.

Op de plaats waar we gesteld zijn

Tegelijk is het ook goed om weer thuis te zijn. Tenslotte moet het uiteindelijk gebeuren ‘op de plaats waar we gesteld zijn’.

Het is een spannende vraag hoe we “the call to action” die we als lidkerken van de Wereldraad onderschreven hebben nu echt vorm gaan geven. Betekent het dat we vaker politieke uitspraken moeten doen? Welke praktische en soms pijnlijke keuzes kunnen we als kerken en individuele christenen niet langer uitstellen in deze klimaatcrisis? Hoe gaan we in onze eigen steden en dorpen met elkaar om als kerken, hoe zoeken we echte verbinding in al onze verschillen?

We kunnen niet zonder eenheid

In dat kader geef ik tot slot graag twee uitspraken mee die op de Assemblee gedaan werden door religieuze leiders. Allereerst Justin Welby, de huidige aartsbisschop van Canterbury, die in een bevlogen toespraak stelde: “In het licht van de grote problemen van de wereld, dichtbij en veraf, kunnen we het ons niet meer veroorloven gescheiden te leven. We kunnen niet zonder de eenheid die onze verschillen overstijgt.”

En dr Jacqueline Grey van de wereldwijde beweging van Pinksterkerken sprak met veel zelfkennis en -relativering gelijksoortige woorden toen ze zei: “Het zou niet moeten gaan om ons gedoe binnen de eigen kerken en ook niet om eindeloos praten over onze verschillen. En al helemaal niet om gevoelens van superioriteit. Het gaat er om wat we, gedragen door onze gedeelde spiritualiteit, kunnen betekenen voor de wereld.”

Er zijn in de wereld

Er zijn in en voor de wereld waar we zelf deel van uitmaken. Met moed, bescheidenheid en bevlogenheid. Pas dan zien we wat we deze hele Assemblee voor ogen hebben gehad: Christ’s love moves the world to reconcliation and unity”.

Of met woorden uit de tekst die we met elkaar omarmden op de laatste dag:

“In   onze   assemblee   hebben   we   veel   woorden   gebruikt   maar   daaruit   nieuwe
vastberadenheid geput. Nu vragen we Gods hulp om onze toezeggingen om te zetten in
daden. We verbinden ons ertoe samen te werken met alle mensen van goede wil.
Reflecterend op de resultaten van ons werk in Karlsruhe, nodigen we iedereen uit om
gezamenlijk pelgrims te worden. Want in Christus worden alle dingen nieuw. Zijn liefde
die openstaat voor iedereen, inclusief de laatsten, de minsten en de verlorenen, en die
aan iedereen wordt aangeboden, kan ons in beweging zetten en kracht geven in een
pelgrimage van gerechtigheid, verzoening en eenheid.