Geen angst! Gewoon op weg gaan, het woord van God draagt je wel #veertigdagentijd

Er is een oud cabaretlied ‘Mens, durf te leven’. Het is een lied uit 1917, geschreven door Dirk Witte en uitgevoerd door Jean-Louis Pisuisse. Later ook ten gehore gebracht door Ramses Shaffy en Wende Snijders. Deze titel wijst erop dat wij mensen in dit leven een fundamentele angst moeten zien te overwinnen. Het roept ons op, ook op onzekere momenten, juist niet bang te zijn. Laat je leven niet bepalen door wat anderen van je willen of door de angst voor de dood. Dat is een heel klemmende oproep aan ons.

Maar dan komt de volgende vraag : hoe kan ik niet bang zijn? Waar haal ik het lef vandaan om te leven? Mozes geeft bij wat hij zegt geen definitie van ‘leven’. Het gaat uiteindelijk om de weg die wij gaan, om datgene wat wij doen en wat wij nalaten. De keuze voor het leven en tegen de dood wordt concreet zichtbaar in onze liefde voor de ander. Wie alleen leeft voor zichzelf kiest voor de dood. Je leeft pas echt als je ook voor een ander leeft. ‘Hou een hart vol van warmte en van liefde in je borst’, zegt het cabaretlied. Je kiest voor het leven, met het oog op je toekomst en die van je nakomelingen. Want je maakt die keuze niet voor je zelf alleen.

Leeftocht voor onderweg

De man die bovenstaande woorden uitspreekt (Mozes) gaat niet met ons mee. Hij is aan het eind van zijn leven gekomen, als hij deze woorden spreekt tot de mensen die met hem meegetrokken zijn. Het ging op die tocht naar het beloofde land niet van een leien dakje. En ook vandaag de dag geldt nog: we moeten het zelf doen. Mijn woorden, zegt Mozes, zijn leeftocht voor ons, onderweg.

In de veertigdagentijd beleeft de kerk het leven van Jezus als een reis naar de dood, maar ook  naar een nieuw leven. Jezus stelt aan het slot van zijn Bergrede als een nieuwe Mozes ons voor precies dezelfde keuze. Een keuze, vaak afgebeeld op oude schoolplaten over de brede en de smalle weg. Dwaasheid of wijsheid.

Mens durf te leven!

We kunnen nu glimlachen om verschillende dingen die wij op deze plaat zien. Maar de kern van de oproep, die van die plaat uitgaat, geldt nog steeds. Wat je in je leven ook overkomt: als je maar zo verstandig bent om op weg te gaan. En gaandeweg ga je dan inzien: je maakt dat nieuwe leven niet zelf, maar je komt er. Als je, mens die je bent, gewoon onderweg gaat, besef dan dat het woord van God diep in jou datgene is wat jou uiteindelijk draagt. Die goddelijke vonk, dat woord, die kracht brengt, door alle tegenslagen en misère heen, jou thuis. Op jouw bestemming. Mens, durf te leven !