Het homohuwelijk is volgens het evangelie van Jezus

In mijn eerste gemeente, in Amsterdam, bezocht ik ruim 20 jaar geleden een lid dat de 90 al gepasseerd was. Maar bij haar merkte ik dat een hoge leeftijd niet automatisch betekent, dat je ook oud van geest bent. Integendeel, het viel me meteen op dat ze bij de tijd wilde blijven. Niet alleen door het nieuws te volgen, maar ook haar geloof, haar levensfilosofie wilde ze laten meegroeien. Ze was geboren in 1905, in de tijd van Louis Couperus en van de eerste auto’s. Tot mijn verrassing was ze een warm voorstander van het zegenen van levensverbintenissen van twee mannen of vrouwen. De remonstranten hadden daartoe halverwege de jaren ’80 als eerste kerk besloten en Hans Paardekooper, een van mijn Amsterdamse voorgangers, had daarbij een belangrijke rol gespeeld. Genoemde vrouw, 92 jaar oud, sprak de voor mij onsterfelijke woorden: ‘Een mens kan er niets aan doen als hij biologisch anders geprogrammeerd is.’

Twee mannen zegenen: een indrukwekkend moment

In de daarop volgende jaren heb ik twee keer een zegen over de relatie van twee mannen uitgesproken. Een keer herinner ik me nog goed, het waren Amerikanen met wie ik in hun hotel een voorgesprek had. Een paar dagen later werd  voor in onze kerk een soort kapel ingericht waar de viering zou plaatsvinden. Voor allebei, maar ook voor de andere aanwezigen, was het een mooi en indrukwekkend moment. Ik herinner me dit zo goed, omdat ik een paar jaar later in een landelijke krant een foto van deze twee zag staan, toen voor hen in de VS het burgerlijk  huwelijk mogelijk was geworden.

Jezus navolgen = mensen niet uitsluiten

Ik denk hier ook aan terug, omdat het dus mogelijk is dat je als kerk ruimte kunt scheppen in het leven van mensen. Daar ligt voor mij ook een van de opdrachten van het christelijk geloof. Jezus navolgen kan niet beginnen met het uitsluiten van mensen, niet in Gods naam. Hij nodigt toch juist uit wie aan de rand staan of gezet zijn, zonder voorwaarden vooraf? En menselijke waardigheid geldt alle mensen, ‘wat’ ze ook zijn en waar ze ook vandaan komen. De gelijkenis van de balk en de splinter lijkt me hier een duidelijk richtsnoer. Of het verhaal van de grootinquisiteur uit Dostojevski’s Gebroeders Karamazov. Hierin wijst de kerkelijke gezagsdrager in Sevilla de op aarde teruggekeerde Jezus de deur, omdat hij een bedreiging zou vormen voor het geloof en de orde in de kerk. Maar ruimte voor discussie en debat in kerken is geen verzwakking van het geloof, deze is juist hoogst noodzakelijk om steeds opnieuw de kernen van liefde en gerechtigheid op het spoor te komen.