De wereld in vanuit ons gezamenlijk geloof #Karlsruhe

Toen ik vanmorgen het terrein van de Assemblee opliep, zag ik een grote groep mensen die net als ik in het zwart gekleed was. Vandaag staat, zoals elke donderdag, in het teken van #thursdaysinblack. Een initiatief van de Wereldraad om aandacht te vragen voor huiselijk geweld en verkrachting, waar vooral vrouwen slachtoffer van zijn. De kleur zwart staat in dit geval symbool voor verzet en veerkracht.

Dat juist deze laatste dag van de Assemblee op een donderdag valt, is wat mij betreft onbedoeld veelzeggend. Niet alleen via #thursdaysinblack, maar ook in alle verklaringen waar we vandaag over stemmen komt onze maatschappelijke en politieke verantwoordelijkheid binnen.

Controversiële ondrwerpen

Dat is niet altijd gemakkelijk. Het gaat vaak om controversiële onderwerpen. Denk maar aan de oorlog in Oekraïne waar we over spreken in de aanwezigheid van Oekraïners en Russen. Of aan de situatie in Israël/Palestina, waar vanuit heel verschillende perspectieven naar wordt gekeken.

En ook andere conflicten, crises en pijn worden benoemd. We spreken over de klimaatcrisis natuurlijk. Maar ook over het Koreaanse verlangen naar vrede, de Armeense genocide, schending van mensenrechten in Papoea, de voedselcrisis in de hoorn van Afrika, etc etc.

Motivatie en inspiratie

Het is veel, heel veel. Met als gevaar dat je er moedeloos van kunt worden. En deels is dat ook het geval. Maar er gebeurt hier ook iets anders. Ik voel dat ik ook vervuld word van motivatie en inspiratie. Om met elkaar te werken aan een andere toekomst.

En ik weet me veel meer dan voorheen verbonden met wat er elders in de wereld speelt. Dat kan ook niet anders wanneer je uitgebreid hebt gesproken met Palestijnse christenen, wanneer je koffie hebt gedronken met iemand van de Armeense kerk of hebt gebeden met een collega uit Eritrea. Het zijn niet hun problemen alleen, het zijn de onze.

En misschien nog belangrijker: dat de moedeloosheid het niet wint, komt doordat alles hier is ingebed in gedeeld geloof. De gezamenlijke gebedsbijeenkomsten zijn voelbaar de basis van alles wat wij doen.

Om het met woorden uit het statement van deze Assemblee te zeggen:

Meeting in Germany together, we learn the cost of war and the possibility of reconciliation,
Hearing the word of God together, we recognize our common calling,
Listening and talking together, we become closer neighbours,
Lamenting together, we open ourselves to each other’s pain and suffering,
Working together, we consent to common action,
Celebrating together, we delight in each other’s joys and hopes,
Praying together, we discover the richness of our traditions and the pain of our divisions.[i]

Vierend en biddend zijn we één

Wat mij betreft beschrijft dat precies wat we in Karlsruhe geleerd en ontvangen hebben. En wie iets wil ervaren van die sfeer van vieren en bidden: bekijk bijvoorbeeld eens deze ochtendviering:

Hopelijk waait zo iets van de Geest ook jullie tegemoet over grenzen heen!

[i] In onze ontmoeting hier in Duitsland leren we wat oorlog ons allemaal kost en leren we de mogelijkheden kennen van verzoening,
In het gezamenlijk horen van Gods woord, erkennen we onze gezamenlijke roeping,
In het samen luisteren en het met elkaar praten, worden we werkelijk buren,
In het met elkaar treuren en weeklagen, open we onszelf voor elkaar pijn en lijden,
In het samenwerken, verbinden we ons aan gezamenlijke daden,
In het vieren met elkaar, verheugen we ons in elkaar vreugde en hoop
En in het gezamenlijk gebed, ontdekken we de rijkdom van onze tradities en de pijn van dat wat ons scheidt.