Pinksteren: Opnieuw beginnen, maar omkijken of er niemand achterblijft

Vandaag is het 23 mei, op de kop af vijfentwintig jaar geleden dat onze boerderij afbrandde. De hele nacht had ik er rond gelopen, in mijn hand een ingelijste foto van de boerderij zoals deze eruit zag in de dertiger jaren. Het was het enige wat ik uit het geblakerde en natgespoten voorhuis meenam, nadat de brandweer me had gevraagd of er iets was wat ik er nog uit wilde halen. De mannen zouden me vergezellen.

Ik weet nog dat ik de foto aanwees, het beeld van onze trotse boerderij met aan weerzijden van de donkergroene voordeur de klassieke jaloezieluiken en ervoor een mooie rij leilindes. Een Engelse tuin rondom met perken rododendrons en slingerende paden. En daar lag die trots te smeulen…. Zes Pimontezer stieren hadden het leven gelaten, ik weet nog dat ik ze gezegend heb en gedankt. De Deense dog was ternauwernood door de dierenarts losgesneden. Twee grote schuren met rieten daken, er was geen houden aan.

Onuitroeibare levenskracht

De volgende morgen, na enkele uren slaap bij onze buren, verzamelt een deel van de familie zich. De door de warmte vervormde tuinstoelen functioneren nog en daar zitten we. Om ons heen het oorverdovend gefluit van de vogels. De kwikstaart danst voor ons langs en verzamelt zijn voedsel voor zijn kroost, ongedeerd in de kleine schuur die gespaard bleef.

Met het zingen van de vogels, dat geluid van iedere nieuwe dag, realiseer ik me hoe de kracht van de natuur en de levenswil zich om ons heen voortzet, ongehinderd door een gebeurtenis die in ieder geval ons leven even stopzette.

Vooruit kijken

‘Nu moeten we vooruit kijken’, zegt mijn Heit. Hij is er ook de man niet naar om nu bij de pakken neer te zitten. Ik lijk op hem en innerlijk loop ik al naast hem. Het voorhuis was deels gespaard, maar zou volledig moeten worden gerestaureerd. Een boerderij op dezelfde plek zou onmogelijk zijn. In mijn hoofd begon ik al te tekenen. Dat was niet voor iedereen bij te houden, er was ook tijd nodig om terug te kijken, te rouwen en die nieuwe weg begaanbaar te maken. Opnieuw beginnen vraagt daarom ook omkijken, opdat er niemand achterblijft… En zo is het gegaan.