Ik wil vrouw zijn en niet genderneutraal

Genderidentiteit is overal in het nieuws deze zomer. Hier en daar bestaat het al: een gender-neutraal openbaar toilet. De NS heeft het ‘Dames en Heren’ afgeschaft en voorlopig vervangen door ‘Beste Reiziger’. Hoe denk ik daar eigenlijk over, als trans-vrouw?

Tot nu toe had ik daar, eerlijk gezegd, nog niet zo veel over gedacht. Ik vond het eigenlijk wel goed zoals het was. Omdat dáár mijn persoonlijke problemen nooit gelegen hebben. Discriminatie ja, daar heb ik volop mee te maken gehad. En uitsluiting. En ik zou het erg mooi vinden, als we daar eens van verlost zouden kunnen worden, maar daar ben ik niet optimistisch over. Het thema ‘genderneutraliteit’ heeft me enigszins verrast. Ik had er destijds zo genoeg van om als man gezien en aangesproken te worden, omdat ik dat in mijn beleving niet was, dat het een regelrechte verademing voor me was om eindelijk ‘mevrouw’ genoemd te worden. Ik weet nog precies hoe dat voelde, die eerste keer, in dat bepaalde café: eindelijk erkenning.

Niet in onzijdigheid verdwijnen

Als ik ergens bang voor was dan was het wel om door mijn transitie tussen wal en schip te geraken: geen man meer,  en nooit helemaal een ‘echte’ vrouw. Dat daar ook nog wel van alles tussen kon zitten, daar had ik destijds (jaren tachtig) geen benul van. Pas veel later werd het duidelijk dat de genderdiversiteit veel groter was dan die simpele tweedeling van of het één of het ander. Heel wat soorten grijs tussen zwart en wit. Niet dat ik zo’n tussenpositie ambieerde, maar toch wel goed om te weten. En wat mij betreft: alle ruimte voor iedereen in zijn of haar eigen beleving en verlangen. Dit bepaalt dan ook mijn opvatting over genderneutraliteit. Ook al is die voor mij niet per se nodig (liever niet zelfs), ik juich het zeker toe wanneer rekening gehouden wordt met diegenen die het wel nodig hebben.

Daarom vind ik het ronduit een sympathiek gebaar van de Spoorwegen om voortaan het onderscheid tussen dames en heren te vermijden, ook al mag ik dan voor me zelf daar wel behoefte aan hebben. We moeten er met elkaar voor strijden dat er niemand uitgesloten wordt ook al behoort die tot nog zo’n kleine groep. Daar wil ik persoonlijk graag een veer voor laten, hoezeer ik het anderzijds ook op prijs stel om zelf niet in de onzijdigheid te verdwijnen (zo van: 0ch, het maakt mij helemaal niets uit hoor, man of vrouw, je bent toch gewoon een mens – het maakt voor mij juist zoveel uit, dat ik m’n hele leven er voor op het spel gezet heb!). Ik stel er prijs op om erkenning te vinden voor de naam waarmee ik aangeef genoemd te willen worden en voor de persoon die ik zelf ben en wil zijn.