Boven is niks te zien

Corona. Nog steeds over Corona? Ja! Niet het wereldwijde virus. Niet het bekende bier. Maar de corona van de Zon. Die corona is de hete atmosfeer rondom de zon. Normaal is zij niet zichtbaar. Maar wel bij een volledige zonsverduistering. Als de zon volledig door de maan is afgedekt, wordt de uitgebreide atmosfeer van de zon als een lichtkrans waarneembaar. Dit is de zogeheten corona.

Afgelopen donderdag, was er gedeeltelijke zonsverduistering in Nederland. In de ochtend was er een ‘hapje’ uit de zon. Zo’n 30 procent van de zon werd verduisterd door de maan. Wie met een eclipsbrilletje naar de zon keek kon dat goed zien.

Bewolkt, geen zicht

Tweemaal in mijn leven heb ik een volledige zonsverduistering meegemaakt. Die eerste zonsverduistering   –   bewolkt. Maar we hadden een mooi plekje in een oude boomgaard. De vogeltjes floten, insecten zoemden rond, vlinders kwamen voorbij gefladderd. Toen begon het: de maan schoof langzaam voor de zon. Het werd duister. En die duisternis kwam van ver aanrollen.

Maar dat niet alleen. Het ritselen van de bomen hield op. De vogels floten niet meer. De insecten werden stil. En de vlinders verdwenen. Het werd koud. Het hemelgewelf was donker en stil. En even vloeiend als het duister en de stilte gekomen waren, zo even vloeiend werd het weer licht, kwamen de vlinders terug, begon het zoemen van de insecten en gingen de vogels verder met hun lied. De warmte keerde terug. Teleurgesteld dat we de corona niet hadden kunnen zien, maar wel onder de indruk van wat we meegemaakt keerden we naar huis.

Helder, prachtig zicht

Enkele jaren later; wederom een reis naar een totale zonsverduistering. Ditmaal aan de kust in een zonnig land. En inderdaad, geen bewolking! Rustig schoof de maan tussen zon en aarde. Onze blik bleef strak op de hemel gericht. Een prachtige corona was er te zien. Missie geslaagd. En toch, toch knaagde er iets. Die eerste keer –  poging mislukt. We hadden immers geen corona gezien, want bewolkt! De tweede keer op zon overgoten strand, met zicht op een prachtige lichtkrans rondom de zon, was prachtig.

Maar opmerkelijk is dat ik aan die eerste zonsverduistering de beste herinneringen bewaar. Herinneringen die aan diepte wonnen door de ervaring van de tweede zonsverduistering.

Op aarde gebeurt het

De “mislukte” keer was onze blik op de hemel gericht. We keken verwachtingsvol omhoog. Maar omdat daar niks anders dan wolken waren te zien, werden wij onze omgeving goed gewaar. Onze blik richtte zich naar de aarde. En kijk! Dáár gebeurde het! De bomen – de vogels – de insecten – de vlinders – de stilte van onze mede – coronazoekenden.

In het werk voor de gemeente en de remonstrantse broederschap zult u zo uw eigen zonneschijn en verduisteringen kennen. En wellicht veranderen uw visies op gebeurtenissen met de tijd  of omstandigheden. Is een eerder mislukking alsnog een waardevol moment en komt een geslaagde missie in een ander daglicht te staan. Wat het ook mag zijn, laten we verwachtingsvol onze blik op de hemel richtten, en onderwijl oog houden voor wat  er om ons heen gaande is. Dat het zo mag zijn.