‘Feestloze helft’ van het kerkelijk jaar? Het begint nu pas.

Pinksteren is geweest. Volgens de gangbare liturgische kalender belanden we nu in de zogenaamde ‘feestloze helft van het kerkelijk jaar’. Ik heb me daar altijd over verbaasd. Het feest is naar mijn idee net begonnen. Meelevend met het liturgische ritme van Veertig Dagentijd – Witte Donderdag – Goede Vrijdag – Stille Zaterdag – Pasen, hebben we alle moeizaamheid van lijden, sterven en opstaan weer ‘doorgewerkt’. Niet alleen als verhaal, maar ook zoekend naar wat er in ons eigen leven en beleven meeresoneert.

Met Hemelvaart hebben we ‘verwerkt’ dat Jezus lijfelijk niet meer onder ons is. Ook hier kunnen dingen in je eigen leven geraakt worden. Dat je een lieve overledene zo kan missen. En je je afvraagt of en waar hij of zij misschien nog wel is. Dat je speurt naar sporen van hem of haar, verlangt naar de vertrouwde lijfelijke nabijheid. En dan Pinksteren: het verhaal moet verteld, de inspiratie van Jezus’ bezielde leven moet verder geleefd worden. Verder in zijn Geest!

Vertel het verhaal maar

In de kerk in Lochem hebben we het dit keer (wij hadden immers een nieuw orgel in gebruik te nemen) niet zo gehad over hoe je – ook in het klein – in iemands geest verder leeft, en wat voor ’n gevolg dat heeft voor de keuzes die je maakt. Daar is nog veel van te zeggen – over het proces waarbij rouw zo langzamerhand weer léven wordt. Hier is ook heel veel te luisteren: zo uniek is je gemis, zo uniek is wat je samen had, zo uniek is hoe jij nu verder gaat. Vertel het verhaal maar – en de ander: luister maar (en heb er een beetje geduld mee – het neemt wat tijd om weer zover te komen).

Zo bezien is de uitgebreide paascyclus een verhalend bezig zijn over afscheid nemen, ontvallen, stilte, verdriet, herinneringen, een aarzelend nieuw begin en de voorzichtige ontdekking dat er een nieuw begin mogelijk is – geïnspireerd zelfs – misschien wel met meer leven dan je ooit had durven vermoeden.

Het begint nu pas

En dan zou het volgende ‘hoofdstuk’ feestloos zijn? Kom op! Het begint nu pas! En daar hebben we als kerken geen feest meer bij?! De vreugde van een nieuw begin?! Ontdekken waar je nieuwe leven toe leidt, vergeten talenten (waar je nooit aan toe kwam) opdiepen. Je kracht ontdekken én durven te gebruiken. Nieuwe mensen in je leven toelaten. Wat knelt achter je laten. Thuiskomen bij jezelf en in vreugde ontdekken wat voor een leuk en bijzonder mens dat is. Zó de moeite waard!

En ook als gemeenschap stilstaan bij het gegeven dat het beginnen aan een nieuw leven (of een hernieuwde doorstart maken) niet louter vreugde is. Het kan best eng zijn, of zwaar of confronterend, of pijnlijk. Het loslaten van zaken, die nu tot je vertrouwde verleden behoren, kan heel bevrijdend zijn, maar je kunt je er tegelijkertijd ook heel kwetsbaar en weerloos van voelen. Echter, dit moet niet de reden zijn om het dan maar niet te doen en weer terug te kruipen in je oude vertrouwde schulpje. Laten we elkaar blijven bemoedigen met ervaringen en verhalen dat dit kàn, dat zich nieuwe werelden kunnen openen. Niet alleen voor anderen, ook voor jou. In een kerkgemeenschap huist een weten dat dit weliswaar een lange weg is, maar dat het zo de moeite waard is. Laten we de tijd nemen om te luisteren en elkaar te bemoedigen. En op te vangen als het even moeilijk is.

Het bijzondere vieren

Dit kun je niet allemaal tegelijkertijd op één dag vieren, daar heb je veel meer tijd voor nodig. Bijvoorbeeld zo’n zogenaamde ‘feestloze helft’. Geen gek idee toch?

Gewoon-ongewoon het bijzondere van het leven vieren. In alle toonaarden. Ter viering voor degene die het durfde, ter bemoediging van degene die er nog mee zit, ter inspiratie voor degenen die een rustige tijd beleven. Maar altijd nieuwsgierig naar wat er komt….