Honger naar verbinding

De veertigdagentijd is van oudsher een periode van bezinning en vasten. Door ons te onthouden van bepaalde eet- en drankgewoontes verleggen wij de aandacht en onze verlangens. Wij nemen enige afstand van de dagelijkse rompslomp en stellen onszelf de vraag waar wij ons op willen richten in ons leven. Want voor we het weten lopen wij aan het wezenlijke voorbij. Wat missen wij en waar verlangen wij naar?

Onze kerk heeft geen klok, maar zondagmorgen 5 februari was dat ook niet nodig om de straat wakker te krijgen. Pal voor de kerk stopt op straat een fietser van een jaar of zestien, zeventien. Hij begint pardoes onze voorzitter Mieke, die net komt aanlopen, met de meest vreselijke woorden op een intimiderende manier uit te schelden. Ik was iets eerder bij de kerk en wacht bij de deur. Hij bleek niet erg koersvast gereden te hebben en Mieke had hem net kunnen ontwijken. In zijn versie was hij bijna door Mieke van zijn fiets gereden en dat kwam hij haar betaald zetten. De tirade beukt je ziel zoals de hamers van de koperslagers het metaal moffelen. Toen hij na enkele minuten uitgescholden was en slingerend, enkele geparkeerde auto’s net ontwijkend, wegfietste, liepen wij beduusd de kerk in. Ik zou preken over de Bergrede, jullie zijn het zout der aarde en het licht der wereld, ja, ja,…

Machteloos zwijgen

Voor Mieke heb ik geen zoutend zout kunnen zijn, want ik stond er maar een beetje sullig bij. Voor die jongen was ik geen licht, eerder lucht. Ik had geen contact met hem. Zijn gevloek en getier heb ik niet kunnen beantwoorden met een reprimande, laat staan kunnen omvormen tot een gesprek. Hij is dit voorval waarschijnlijk al vergeten, maar bij mij blijft het hangen en knagen. Als ik aan de jongen denk komen de meest fraaie en verzoenende woorden in vloeiende zinnen langs zweven, maar die zorgen alleen voor grote frustratie omdat, op het moment dat ze hadden moeten klinken, ze niet zijn gezegd. Die schurende herinnering en de ijdele pogingen mijn machteloze zwijgen achteraf te vervangen door krachtige one-liners brengen mij dichter bij mijn eigenlijke verlangen. Wat had ik graag die jongen achter de scheldende fietser bereikt. Wat had ik graag iets van verbinding gevoeld, zodat het zinloze van deze gebeurtenis zou worden omgebogen in…, ja, in wat? Nu voelde ik me machteloos in het slaan van een brug over die kolkende rivier van ongenoegen.

De bron van die machteloosheid was mijn eigen angst. Wat was ik bang dat die jongen zou gaan meppen, of erger. Angst om mijn eigen hachje dus. Vreemd dat in die angst het verlangen naar contact met die jongen mij niet verlaten heeft, maar des te meer confronterend dat ik daar geen vorm aan kon geven. Uit deze confrontatie ontstaat de vraag waarmee ik de veertigdagentijd in ga: hoe voed ik mijn honger naar verbinding, ondanks mijn angst?