Wat redt jou vandaag?

Ik wist niet hoe nodig ik deze woorden had. Woorden die episcopaal priester Barbara Brown Taylor ooit kreeg toen ze ergens moest spreken. Ze vroeg waar te beginnen, en kreeg als antwoord: ‘Vertel ons maar gewoon wat jou vandaag redt.’

Mijn eigen woorden waren de laatste tijd al op voordat de dag goed en wel begonnen was. Kapotgeslagen door het nieuws, lamgeslagen door de weerzinwekkende realiteit van genocide en geweld waarvan de beelden mijn lijf binnenkomen. Ik wil graag mijn hart zacht houden, maar dat betekent wel dat alles ontzettend binnenkomt. Elke dag weer opnieuw.

In beweging komen, bewogen worden, zien

Ga de straten op! De oproep van Francesca Albanese, speciaal rapporteur van de Verenigde Naties voor de bezette Palestijnse gebieden, echoot nog na. Op 12 februari was ik uitgenodigd door Remco van Mulligen en reisde ik af naar Den Haag om haar in een afgeladen Nieuwe Kerk te horen spreken. Het was voor mij een innerlijke noodzaak om haar stem te horen, een noodzaak die werd versterkt door het feit dat ze niet door de commissie Buitenlandse Zaken werd ontvangen.

Ik schrijf dit nu, terwijl er in één nacht opnieuw meer dan 400 mensen gedood zijn, waaronder 51 kinderen in Gaza. Terwijl Trump ongetwijfeld de democratische rechtsorde verder aan het uithollen is, mensen zomaar het land uitwerpt en de rechterlijke macht ondermijnt. Terwijl mensen op de vlucht vastzitten in tentenkampen aan de grenzen van Fort Europa. Terwijl zovelen hun hoop verliezen. Hun moed verliezen.

Waar ik me lange tijd geïnspireerd voelde door de drieslag zien, bewogen worden, in beweging komen, geloof ik nu dat het omgekeerd is: kom in beweging, wordt bewogen en zie.

Ga de straten op en ga de kerken in!

Maar er is nog iets anders nodig. Ga de straten op én ga de kerk in. We hebben gemeenschappen nodig waarin we elkaar kunnen bemoedigen. Waar we samen kunnen bidden en handelen. Waar we woorden kunnen geven aan onze onmacht en wanhoop. Waar we samen stil kunnen worden en oude woorden voor ons uitgaan.

In de veertigdagentijd bemoedigen we niet alleen elkaar, maar gaan we als christenen dwars door de dood heen. In de evangelieverhalen die in deze periode klinken, luisteren we naar de bijbelse verhalen, laten we ons raken door die stem door eeuwen heen, zuchten wij met Christus en laten wij hem ook ten diepste in de steek.

We delen brood en wijn op Witte Donderdag, tot zijn gedachtenis. In solidariteit met alle gebroken lichamen. In solidariteit met hen die lijden. Maar ook als teken van gemeenschap, overvloed en radicale hoop. Tegen beter weten in mogen wij juist die hoop leven en belichamen. Dat is een geschenk en een opdracht.

Waar te beginnen

De laatste paar weken, of misschien al maanden, verlang ik naar nieuwe woorden. Of misschien wel meer naar oude woorden die belichaamd worden en die ons met huid en haar optillen.

Ik word gered. Door de jongeren die een klimaatfestival van hoop organiseren. Door te zitten aan het bed van een gemeentelid in zijn laatste levensfase en helemaal aanwezig te zijn. Door te eten met de jongeren van Vrijburg, elke dinsdag weer. Door Elmer die een Edison wint. Door een lichtje aan te steken en zingend te bidden in onze wekelijkse Taizévieringen. Door de vrouw die in stilte een bord omhoog houdt met ‘This is not normal’ op het moment dat Trump zijn eerste toespraak houdt in het Amerikaans congres. Door Astrid, die bij de AH haar straatnieuws verkoopt en verderop in de straat haar eigen portret heeft hangen. Door te lopen met mijn gemeenschap Vrijburg om geld op te halen voor vluchtelingen wereldwijd. Door de kinderen in de kerkdienst die delen wat het betekent om echt wijs te zijn.

Ik word gered door belichaamde woorden, praktijken en rituelen. Ik heb beide nodig. Verwoord in de prachtige dichtregels van Sarah Speed:

Both, Please

It’s one thing to speak of love. It’s another to hold a newborn in your arms, to sing someone to sleep, to lean down and listen for their breathing.

It’s one thing to speak of faith. It’s another to press your forehead to the floor, to cry out in prayer, to ask the hard questions and still thank God for the meal.

It’s one thing to speak of the Divine. It’s another to walk under a tunnel of wisteria, to stand barefoot at the edge of the sea, to hear the birds sing as the sun returns and whisper, Thank you, thank you, thank you.

It’s one thing and another, so I pray, Give me both, please. Show me both, please.

En jij? Wat redt jou vandaag?