De tweede hemelvaart: als ik ga, dan wil ik gaan als Elia!

Hemelvaartsdag is vermoedelijke de minste gevierde van de grote christelijke feestdagen. Zelfs in veel kerken, en zeker protestantse, besteedt men er geen enkele aandacht aan. Heel spijtig, want het is een belangrijk en ontroerend moment in de geschiedenis van Jezus en zijn leerlingen. En er hoort een goed verhaal bij. Na zijn dood(!) sprak Jezus nog 40 dagen met die leerlingen. Een hele tijd. Ze moeten zelfs al wat gewend zijn geraakt aan een uit de dood teruggekeerde leermeester. Onderwerp van de gesprekken: het aanstaande Koninkrijk van God.

Na 40 dagen zijn ze voldoende voorbereid en kan Jezus hen verlaten. Een moeilijk maar onvermijdelijk moment. In een allerlaatste gesprek drukt hij hen op het hart zich niet te veel zorgen te maken. Hijzelf zal er niet meer zijn, maar zijn Geest zal hun vergezellen. Dan is het plotseling zover: het afscheid. Jezus wordt ‘omhoog geheven’, ‘opgenomen in een wolk’ en verdwijnt uit zicht. Na nog eens tien dagen meldt de Geest zich en gaan de leerlingen aan de slag met een nieuwe opdracht. Voortaan zijn zij ‘apostelen’ en verbreiden zij de goede boodschap.

De tweede keer

Hoe opmerkelijk ook, deze wijze van afscheid is niet uniek in de Bijbel. Dit is de tweede keer. De eerste keer is de hemelvaart van de profeet Elia, beschreven in 2 Koningen 2. Niet een voor iedereen bekende tekst, al is het lied dat Chi Coltrane er van maakte, juist weer overbekend: “Go like Elijah” uit 1973.

https://www.youtube.com/watch?v=p97oVI2IA3k

Hoe ‘ging’ Elia dan? Toen hij voelde dat zijn tijd hier al in dit aardrijk erop zat, probeerde hij om te beginnen de profeet die hem zou opvolgen, zijn leerling Elisa, van zich af te schudden. Die is er echter op gebrand om niet alleen zijn taak over te nemen, maar op zijn minst ook iets van zijn ‘geest’. Na een aantal vruchteloze pogingen geeft Elia toe. Je mag bij me blijven, en als je ziet hoe ik van je word weggenomen, zul je de geest ontvangen.

Elisa krijgt de geest van Elia

De tocht voert hen naar de rivier de Jordaan, de grensrivier. Elia slaat met zijn mantel op het water en de wateren blijven links en rechts staan. Aan de overzijde staat een vurige wagen met vurige paarden klaar die Elia in een geweldige stormwind die plotseling opsteekt, meeneemt naar de hemel. Hij is dus nooit gestorven, wat betekent dat er nog wordt gerekend op zijn terugkeer, ooit. Net zoals er nog gewacht wordt op de wederkomst van Jezus.

Elia vloog zo snel omhoog, en het stormde zo hard, dat zijn mantel van hem afwaaide. Die mantel werd opgeraapt door Elisa, die hem aantrok en er bij terugkeer naar het land opnieuw de Jordaan mee tot stilstand kon brengen – om opnieuw met droge voeten de overkant te bereiken. Ja, nu had hij ‘de geest’ – en werd net zo’n woesteling en opzienbarende wonderdoener als zijn leermeester.

Go like Elijah

Het is alleszins begrijpelijk dat je hier een tikje jaloers van wordt. Geen jarenlang getob aan het eind van je leven maar als het mooi geweest is in een laatste vurige rit – de vonken spatten eraf – de aarde verlaten. Jammer genoeg bleef het voorlopig bij deze twee hemelvaarten.

Someday my time to die will come
When that will be, I do not know
I only know that when I have to go

I want to go Lord, let me go
just let me go like Elijah when I go

I want to rise right up into the sky
And ride white horses with fiery eyes
Lord for my sins I apologize

I don’t want no one cryin’ or feelin’ sad
Or standin’ in the rain without their hat
I wanna go up happy, imagine that –

Oh yeah Lord when I go,

Just let me go,
I want to go like Elijah when I go